سید متین هاشمی

سرآمد، صبر ایوب …

18 ماه است که دیگر نمی‌دود. صبر ایوب یک روز سرآمد. نه به این خاطر که حق خودش لگد مال شد. برای اینکه طلای مسلم را از گردن ایران ربودند. ایوب در مسابقات برون مرزی، سهمیه پاراآسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ را کسب کرد اما به مسابقات اعزام نشد. فدراسیون، سهمیه او در ماده ۴۰۰ متر را از خودش دریغ کرد و به یک پرتاب کننده وزنه سپرد. از ایوب تشکر کردند بابت سهمیه و گفتند طبق محاسبات اگر تو را اعزام کنیم ششم می‌شوی اما اگر آن پرتاب کننده را بفرستیم، طلا می‌گیرد. خوش‌گلدین! ایوب هم گفت ان‌شاءالله. ساکش را بست و تهران را بدرود گفت. در خانه پدری تلویزیون را روشن کرد اما دید که از قضا ماجرا برعکس شده. ورزشکاری که سهمیه ایوب را مصرف کرد، در پرتاب وزنه ششم شد و رکورد دونده‌ای که مدال طلا را در ماده ۴۰۰ متر گرفت، فقط دو ثانیه از آخرین رکورد ایوب ۲ ماه پیش از آغاز مسابقات جاکارتا بهتر بود. ایوب قردویی میلان ۵ سال است که می‌دود. دوبار قهرمان دوی سرعتی نابینایان و کم‌بینایان کشور شد و خودش را در آستانه طلای آسیا قرار داد در حالی که شغل و درآمدی نداشت. ایوب در عوض همه نداشته‌هایش، ‌تراب فرزین‌نیا را به عنوان مربی، رفیق و برادر کنار خود می‌دید، البته به علاوه پیکان با معرفت تراب که پابه‌پای او دویده و عرق ریخته. تراب رئیس هیات دو و میدانی چالدران است اما پشت میز نمی‌نشیند. او می‌گوید اگر ایوب فقط شغل و درآمد ثابتی داشته باشد و برای حداقل‌های زندگی لنگ نزند، بی‌بروبرگرد طلای المپیک ۲۰۲۱ را برای ایران صید می‌کند. هر کس در ارتفاع آذربایجان و مخصوصا چالدران بدود، خود به خود ۲ ثانیه از همه رقبا پیش است. ایوب در کودکی به بیماری نادری مبتلا شد و برای حفظ چشم چپ، پزشکان چشم راستش را تخلیه کردند. چشم چپ ۵۰ درصد بینایی دارد. آن روز که پس از سه ماه تهران‌نشینی و تمرین، امیدش را ناامید کردند، می‌دانست که نباید راستش را بگوید. به چالدران که رسید در اوج شرافت برای بچه محل‌ها و پدر و مادرش دروغی تلخ را سرهم کرد. گفت مسابقات انتخابی لغو شده چون رویش نمی‌شد که در چشم‌هایشان نگاه کند و بگوید حاصل سال‌ها زحمت و حق مسلمش را چطور پایمال کردند.