«همه‌چیز» از سؤال آغاز شد، بعد سفر، بعد پاسخ.
روح اله وحدتی
در سفری به درون، در گذاری از حال بد به حال خوب، به تنهاترین لحظه در عکاسی فکر می‌کردم. در واقع همیشه سؤالی داشتم، که لحظه ناب همان لحظه‌ای است که عکس را می‌گیریم یا لحظه‌ای است که عکس را گرفته‌ایم؟
«هر دو»
«وین بولاک» می‌گوید: «وقتی من عکس می‌گیرم، کاری که واقعاً انجام می‌دهم، جست‌وجوی پاسخ برای همه‌چیز است.»
در جست‌وجوی پاسخ و در گردش سؤال، به بوشهر سفر کردم. در دشتستان با مردمی روبرو شدم که مثل نخل‌هایشان در خشکی و محرومیت زیست می‌کنند؛ پوستشان آفتاب‌سوخته، دستانشان پینه‌بسته و چهره‌هایشان تکیده است. در مواجهه با آنها فرصتی شد تا برای لحظاتی از دنیای همیشگی‌شان جدایشان کنم و در عوض فرصت یافتم تا من هم از دنیای همیشگی خود کنده شوم. سفر به دشتستان، سفر به تنهایی مردمانی محروم بود؛ محروم از امکانات اولیه، محروم از زندگی خوب، محروم از آب، محروم از هوا، محروم، حتی از داشتن یک قطعه عکس. اغلب این مردم یا عکسی از خود نداشتند یا سال‌ها از آخرین عکسشان می‌گذشت. این عکس‌ها، سهم آنها از من و سهم من از تنهایی آنهاست.
دختربست ۴۵ ساله و شهناز ۵۰ ساله دو خواهر هستند که از کمبینایی شدید رنج میبرند در روستای عباس آباد، از توابع شهرستان کلمه استان بوشهر زندگی می‌کنند. 
پیکر ۶۵ ساله، ساکن روستای نظر آباد از توابع شهر کلمه استان بوشهر است. در حال حاضر انها زندگی میکند . 
محمد۶۳ ساله ساکن روستای ارغون از توابع کلمه، استان بوشهر است. او که از معدود ساکنان روستاست به همراه دو همسر و خواهرش زندگی میکند و از راه دامداری امرار معاش میکند. 
هما ۴۵ ساله از عشایر منطقه بوشکان استان بوشهر است که به همراه همسرش گله داری میکند. 
علیپور ۴۸ ساله از عشایر منطقه بوشکان استان بوشهر است که به همراه همسر و شش فرزندش زندگی میکند. 
طلا ۲۷ ساله اهل روستای آب گرم از توابع شهرستان کلمه ، استان بوشهر است. او به همراه پدر و عمهاش تنها ساکنان روستا هستند. 
نادعلی (به گفته خودش) ۱۰۵ ساله و همسرش از عشایر منطقه فراشبند استان بوشهر هستند که به همراه فرزند و نوههایش زندگی می‌کنند.